Książka Polski hip hop posiada wiele twarzy została wydana z myślą o indywidualnościach poszukujących informacji na temat początków kultury hip-hop w Polsce. Publikacja obala medialne fantazje mówiące, że kultura hip-hop w Polsce powstała w połowie lat 90. za sprawą kilku komercyjnych przedstawicieli polskiej muzyki rap, którzy od lat są promowani jako kluczowi pionierzy tej subkultury w Polsce, co jest totalną bzdurą rozpowszechnianą przez media od wielu lat. Stąd też zamierzony tytuł niniejszej książki, której autorami są Sadi i Graff wyjaśniający na początku publikacji kim są i jaki jest ich związek z kulturą hip-hop, aby czytelnik miał świadomość, że należą oni do pionierskiej generacji kultury hip-hop w Polsce, która miała swój początek w momencie gdy O.S.T.R. miał 3 lata, a Peja miał 7 lat. Nie jest to jednak książka biograficzna, ale najbardziej wiarygodny zbiór informacji na temat początków kultury hip-hop w Polsce jaki kiedykolwiek ukazał się na polskim rynku książkowym. Sadi i Graff jako jedni z pierwszych zapoczątkowali polski hip-hop, a następnie jako nieliczni, którzy przetrwali pierwszy boom na hip-hop w Polsce (1983-1986) kontynuowali rozwój kultury hip-hop do 2003 roku, gdy w polskich domach zaczął pojawiać się ogólnodostępny Internet, co zakończyło epokę analogowego hip-hopu, w którym Sadi Graff byli od początku do końca mając możliwość bycia świadkami różnych zmian zachodzących w niewirtualnym jeszcze wówczas polskim środowisku hip-hop, gdzie na przestrzeni pierwszych 20 lat istnienia kultury hip-hop w Polsce pojawiły się cztery różne generacje tej subkultury: generacja pierwsza (1983-1988), generacja druga (1989-1993), generacja trzecia (1994-1997), generacja czwarta (1998-2003), o których jest mowa w niniejszej książce. Sadi i Graff dostarczają potężną dawkę niepublikowanej wcześniej wiedzy bez cenzury opartej na faktach skłaniającą czytelnika do wielu refleksji, pozwalając wielu osobom chermetycznie zamkniętym w dezinformacjach pochodzących z komercyjnych żródeł wyjść z obszaru stereotypów dotyczących tej kultury. Mamy tutaj chronologicznie opisane narodziny wszystkich czterech podstawowych form artystycznych kultury hip-hop na polskim podwórku, takich jak: breaking, graffiti, DJ-ing i rap, które od 1983 roku były aktywnie tworzone i rozpowszechniane przez wielu pionierów, którzy są przedstawieni w poszczególnych rozdziałach książki. Chronologia występująca w książce udowadnia, że historia kultury hip-hop w Polsce jako subkultury (The Culture), a historia polskiego muzycznego rap showbiznesu jako komercyjnego produktu na sprzedaż błędnie określanego przez media jako hip-hop to dwie różne historie i dwa różne środowiska, pomiędzy zapoczątkowaniem których było ponad 10 lat różnicy, co może być dla wielu osób ciekawym tematem do dyskusji. Czytelnik dowie się również jaka jest prawdziwa idea i filozofia hip-hopu jako subkultury ulicznej i czym różni się ona od polskiego muzycznego rap showbiznesu, dla którego hip-hop to wyłącznie rap, rządza sławy, sprzedaż płyt, ilość wyświetleń i wirtualny lans. W książce zostały przypomniane wartości kultury hip-hop, które na początku jej powstawania były podstawą do utrzymania prawdziwego przesłania i oryginalnego wizerunku tej subkultury, a w momencie rozpowszechniania w wielu krajach stały się motywacją do powstania w 2001 roku Hip-Hop Declaration of Peace. Autorzy książki wyjaśniają również na czym polega hip-hopowa świadomość, jakie są poszczególne szkoły hip-hopu oraz dlaczego hip-hop po wielu latach istnienia i rozwoju stracił na swojej oryginalności i stał się bezpłciową komercją. Wiele osób w tej książce zderzy się z informacjami, o których wcześniej nie miało zielonego pojęcia. Sadi i Graff są również pionierami Universal Zulu Nation w Polsce, którzy w książce odsłaniają przemilczany przez media prawdziwy obraz tej legendarnej i najbardziej szanowanej w latach 80. i 90., pierwszej międzynarodowej hip-hopowej organizacji, która po latach będąc określaną przez wiele osób jako socjalno-religijny gang mający znamiona sekty pod pretekstem propagowania pokoju, szacunku, jedności oraz innych wartości stosuje hip-hop do rozpowszechniania kontrowersyjnej i „tajemniczej” dla wielu osób filozofii tworząc swoje oddziały w różnych krajach. Nie przegap możliwości bycia uświadomionym, bo lepiej czerpać wiedzę z subkulturowego źródla niż z komercyjnej kałuży. Publikacja została wydana w twardej oprawie z lakierem wybiórczym jako wydanie limitowane, kolekcjonerskie, które zawiera 448 stron, archiwalne zdjęcia oraz bonus w postaci albumu CD: Zibbster – „90’s Baby” .

Książka Polski hip-hop bez Internetu 1983–2003 jest skierowana do indywidualności otwartych na wiedzę bez cenzury opartą na faktach, dzięki którym czytelnik dowie się, że kultura hip-hop w Polsce narodziła się w 1983 roku, a przez kolejne 20 lat w niewirtualnym jeszcze wówczas polskim środowisku hip-hop powstały cztery różne generacje tej subkultury: generacja pierwsza (1983- 1988), generacja druga (1989-1993), generacja trzecia (1994-1997) i generacja czwarta (1998-2003), wraz z którą zaczęły powstawać pierwsze polskie czasopisma o tematyce hip-hop oraz polskie komercyjne środowisko rap (nie hip-hop), które kosztem nieświadomości społeczeństwa stworzyły błędne synonimy terminów „hip-hop” i „rap” wykorzystując i promując je jako ten sam termin co sprawiło, że powstała wówczas medialna historyjka mówiącą, że kultura hip-hop w Polsce narodziła się za sprawą polskich komercyjnych raperów w drugiej połowie lat 90., co jest totalnym nieporozumieniem rozpowszechnianym przez media do chwili obecnej. Autorzy książki – Sadi i Graff nalężący do pionierskiej, pierwszej generacji kultury hip-hop w Polsce, którzy w polskim analogowym hip-hopie byli od początku do końca – obalają te dziennikarskie fantazje. Treść książki udowadnia dając do zrozumienia czytelnikowi, że historia kultury hip-hop w Polsce jako subkultury (The Culture), a historia polskiego muzycznego rap showbiznesu jako komercyjnego produktu na sprzedaż błędnie określanego przez media jako hip-hop to dwie różne historie mające swój początek w dwóch różnych dekadach. W poszczególnych rozdziałach książki chronologicznie została opisana fundamentalna część historii kultury hip-hop w Polsce jako całości obejmując narodziny wszystkich czterech podstawowych form artystycznych kultury hip-hop na polskim podwórku, takich jak: breaking, graffiti, DJ-ing i rap, które od 1983 roku były tworzone i rozpowszechniane przez wielu pionierów, o których mowa w książce. Treść książki uzmysławia czytelnikowi z perspektywy wielu dekad jak oryginalny i niezależny w czasach bez Internetu był polski hip-hop jako subkultura, która wówczas propagowała idee peace, unity, respect and having fun dając możliwość integracji w tym środowisku. Sadi i Graff wyjaśniają znaczenie takich terminów jak old school, new school i true school, a także znaczenie hip-hopu jako subkultury, opisują jego idee oraz ponadczasowe wartości z tym związane, skłaniając czytelnika do wielu refleksji, co pozwala wielu osobom chermetycznie zamkniętym w dezinformacjach pochodzących z komercyjnych żródeł wyjść z obszaru podgrzewanych przez wiele lat stereotypów dotyczących tej kultury. Autorzy książki konstruktywnie podważają i bezdyskusyjnie sprowadzają do poziomu mniej niż zero wiarygodność prestiżowych nagród Złoty Popkiller przyznanych Bognie Świątkowskiej za jej wkład w zapoczątkowanie kultury hip-hop w Polsce oraz za wpływ Bogny na pojawienie się pionierów kultury hip-hop w Polsce (źródło: Popkiller), oraz Kazikowi Staszewskiemu za jego wkład w tworzenie kultury hip-hop w Polsce (źródło: CGM), którzy nie mieli żadnego wkładu w zapoczątkowanie tej subkultury w Polsce i pojawienie się jej polskich pionierów, ponieważ w momencie narodzin kultury hip-hop w Polsce i pojawienia się pionierów hip-hopu jako subkultury, Bogna i Kazik nie istnieli w tym środowisku, bo nie było tam miejsca dla hip-hopowych statystów, którzy w obecnej dobie określają siebie nie jako b-boys i b-girls, grafficiarze, didżeje i raperzy i inni świadomie reprezentujący hip-hop jako uliczną subkulturę, ale jako wirtualni kreatorzy, animatorzy i reżyserzy popkulturowych schematów, gdzie priorytetem są lajki, kliknięcia dzwonka i gdzie każdy może być hip-hop. Czy napewno? Szczerość i wiarygodność przekazanych informacji, autorska, tematyczna dawka subkulturowej wiedzy, której większość dziennikarzy nie posiada oraz fakty bez cenzury, których nie znajdziemy na plotkarskich popkulturowych stronach internetowych o hip-hopowym zabarwieniu sprawiają, że książkę czyta się tak, jakby siedziało się ze starszym ziomkiem przy zimnym piwku i słuchało jak to kiedyś było z tym hip-hopem w Polsce.

Książka Universal Zulu Nation – hip-hopowa organizacja czy religijno-socjalny gang? przedstawia w detalach przemilczany przez media prawdziwy obraz legendarnej organizacji kultury hip-hop na świecie. Universal Zulu Nation – kiedyś niewyobrażalnie potężny wielokulturowy i wielonarodowościowy hip-hopowy fenomenem zarówno w USA, jak i w krajach Europy Zachodniej, który dotarł również do Polski, pierwsza, największa i najbardziej szanowana międzynarodowa hip-hopowa organizacja na świecie, a także wyznacznik prawdziwego wizerunku kultury hip-hop jako całości. Universal Zulu Nation została założona w 1973 roku w USA, w Nowym Jorku, w dzielnicy Bronx. Jej założycielem jest Afrika Bambaataa. Na początku swojej działalności UZN była społecznością wywodzącą się z ulicznego gangu Black Spades. Afrika Bambaataa jako didżej w latach 70. ubiegłego stulecia zaczął ukierunkowywać negatywną energię Czarnych i Latynosów należących do gangów ulicznych, takich jak: Black Spades, Savage Nomads, Seven Immortals czy Savage Skulls, w stronę pozytywnej kultury hip-hop, która wówczas okazała się dla tych ludzi alternatywą. Pod koniec lat 70., początkiem lat 80., Universal Zulu Nation była największym subkulturowym środowiskiem w Nowym Jorku ukierunkowanym na kulturę hip-hop. W 1982 roku artyści wywodzący się z Universal Zulu Nation odbyli pierwsze tournée do Europy pod nazwą New York City Rap Tour, prezentując ówczesny, oryginalny wizerunek kultury hip-hop oraz rozpowszechniając początkową ideę UZN – przesłanie pokoju, szacunku i jedności. W ten sposób oficjalnie hip-hop dotarł do Europy Zachodniej, a Universal Zulu Nation była dla środowiska hip-hop undergroundowym obiektem kultu, a jednocześnie wyznacznikiem prawdziwego wizerunku tej kultury. Pierwsze oddziały UZN zaczęły powstawać między innymi we Francji, Anglii, Japonii i Australii. Universal Zulu Nation szybko stała się niewyobrażalnie potężnym hip-hopowym fenomenem zarówno w USA, jak i w krajach Europy Zachodniej. Pokazują to między innymi dokumenty filmowe takie jak: Beat This: A Hip Hop History z 1984 roku, zrealizowany przez telewizję BBC, oraz dokument Electro Rock, który powstał w Londynie w 1985 roku. W latach 90., Universal Zulu Nation kontynuując propagowanie prawdziwego wizerunku kultury hip-hop i przesłania pokoju, szacunku i jedności zaczęła rozpowszechniać swój pomysł zjednoczenia wszystkich ras i narodowości żyjących w USA, a zarazem w innych krajach świata, zapewniając, że jeżeli do tego nie dojdzie, to ludzkość będzie podążać w kierunku zagłady i piekła. W 2000 roku Universal Zulu Nation poinformowała na swojej oficjalnej stronie internetowej (www.zulunation.com), że wraz z nowym milenium pozostawia, jak sama określa, stereotypowy system oparty wyłącznie na wierzeniach, a zaczyna podążać za faktami – prawda ponad wiarą (factology vs beliefs) określając się jako Międzynarodowy Hip-Hopowy Ruch Świadomości (International Hip-Hop Awareness Movement), który podjął się również nauczania i rozpowszechniania według niego prawdy między innymi na temat historii świata i religii świata, promując hasło: „Truth is Truth, Facts are Facts”. Dlatego, w pewnym momencie ta kultowa kiedyś organizacja coraz częściej zaczęła być odbierana w międzynarodowym środowisku hip-hop nie tylko jako definicja prawdziwego hip-hopu, ale jako międzynarodowy religijno-socjalny gang mający znamiona sekty, który stosuje hip-hop do rozpowszechniania kontrowersyjnej i „tajemniczej” dla wielu osób filozofii Universal Zulu Nation, nadal tworząc swoje oddziały na zasadzie grupa w grupach w wielu krajach na świecie. Czy Universal Zulu Nation obecnie określająca się jako Ludzie Niebios, którzy posiadają własne zasady postępowania, poglądy, prawa człowieka, modlitwę oraz własną konstytucję to wyłącznie to, co od wielu lat jest widoczne w mediach, czyli analogowy hip-hop w jego pełnej okazałości i klasie: DJ-ing, rap, breakdance, graffiti art, oraz przesłanie pokoju, szacunku, jedności i dobrej zabawy? Czy może jest to świadoma odpowiedzialność w realizacji Universal Zulu Nation New World Power? Czyli dążeniu do zastąpienia wszystkich istniejących religii nową, jedną religią świata? Pomocą w uzyskaniu odpowiedzi na to pytanie i poznaniu innych tajników tej organizacji jest zaproszenie w podróż do świata Universal Zulu Nation, której nie znajdziecie w Internecie i mainstreamowych mediach. Książka jest dedykowana wszystkim, którzy mają czas, który jest najlepszą cenzurą, oraz cierpliwość, która jest najlepszym nauczycielem. Warto spróbować, ponieważ wiedza jest nieskończona, a największy błąd to rezygnacja.